Dat waren de woorden van Peter toen ik een aantal weken geleden bij hem was. De zomervakantie naderde. Er moesten plannen gemaakt worden voor daarna. Nog een aantal sessies en dan moet het klaar zijn.
Het: mijn beter worden, mijn zelfstandig handelen, mijn functioneren zonder pijn en zonder medicijnen.
Twee jaar geleden kwam ik als een wrak bij hem binnen. Zowel fysiek als psychisch. Ik liep krom van de pijn in mijn rug en linkerbeen, was verward, sliep slecht , slikte zware pijnstillers en zat ziek thuis. In mijn werk en prive was alles teveel geworden. Op school had ik teveel zorgleerlingen en gebeurde er teveel “zware dingen: ziekte, dood, rouw, verlies en dat ook in mijn dagelijks leven thuis. Kortom een voedingsbodem voor een “burn-out”.
Een bevriend fysiotherapeut tevens acupuncturist verleende samen met mijn huisarts de eerste hulp: pijnstillers en een verwijzijng haptotherapie.
“‘Wie is Peter?” dacht ik. De bevriende fysio maakte een afspraak voor mij. Ik ging wat “googelen” en lezen over haptonomie: je eigen lichaam leren kennnen en beheersen door middel van praten en aan te laten raken door de ander. “Zal wel”, dacht ik. “Ik praat iemand zo onder de tafel. Ik ben als hulpverlener zo gehaaid als wat om precies de juiste antwoorden te geven om er zo snel mogelijk vanaf te zijn!”.
Op een maandagochtend ging ik wederom naar Rijnsburg. Peter kwam mij halen uit de huisellijke wachtkamer. Hij liet me binnen in zijn kamer. Twee makkelijke stoelen, een tafeltje met boeken over haptonomie, een bureau, een behandelbank, verse bloemen, foto van zijn vrouw en kinderen en gefilterd licht binnenvallend door dunne luxaflex.
Ik mocht kiezen wat ik wilde drinken: thee of water. Ik koos het laatste. Hij liet me even alleen om dat te halen. Peter ging schuin tegenover mij zitten en keek mij aan…….”Vertel!”
Dat was het begin van een lange sessie gesprekken en behandelingen op de bank. Ik ben nu, na die twee jaar, pijnvrij, werk weer, heb beslissingen in mijn werk en mijn leven genomen die het de komende jaren makkelijker moeten maken om gezond de
fpu – leeftijd te halen.
Ik heb tijdens de behandelingen, zonder te filteren, leren praten over mijzelf. Kantjes vol geschreven over alles wat mij dwars zat. Iedere keer pakte hij er iets uit en bespraken we dat. Daarna was het vaak op de bank komen liggen. Ik heb daar leren huilen; zelfs na een aanraking in mijn nek. Ik heb toegelaten dat nek, rug en benen weer werden aangeraakt. Ik heb geleerd de spanning in mijn lijf te voelen en te laten verminderen. Ik heb ervaren dat door ontspanning van spieren ik niet op de bank, maar in de bank lig. Ik heb geleerd weer te kunnen functioneren.
Ook ben ik onder datzelfde gezondheidsdak gaan sporten. Allemaal enge apparaten waar je aan moet trekken, duwen, opzitten en bewegen…………. Volkomen nieuw voor mij. Maar wat schetste mijn verbazing de pijn werd minder!
Ik begon mij goed te voelen en werd fysiek sterker en steviger.
Ik ga weer aan een nieuw schooljaar beginnen, ben gestopt met de antidepressie – pillen, ga zelfstandig fitnessen en voel mij weer een gewoon mens.
Zorgcoordinator middelbaar onderwijs.
