Paul is 34 jaar en werkt als coach-begeleider in de gehandicaptenzorg. Recent is hij gescheiden. De scheiding kwam voor hem onverwachts. Er breekt een weerbarstige tijd aan waarbij hij het leven niet meer kan overzien. Wanneer hij om 10.30 uur in de ochtend zichzelf betrapt met een fles drank in zijn handen, erachter komt hoe hij aan wapens en drugs kan komen besluit hij; ‘het gaat niet goed met mij’. Hij wil hier iets mee doen en komt via de huisarts bij de praktijkondersteuner terecht. Hij merkt dat zij hem niet verder kan helpen. Na 6 gesprekken komen ze niet verder. Er volgt een evaluatie waarin zij hem doorverwijst. De dag ervoor vertelt iemand hem; ‘ik loop bij een haptotherapeut’. Hier voelt hij wel iets voor. Het lijkt hem laagdrempelig. Toch duurt het nog 3 weken voor hij de knoop doorhakt. Puur op intuïtie, puur op gevoel kiest hij zijn haptotherapeut.
Daar begint zijn reis naar zelfacceptatie. Onderliggende problemen, patronen en blokkades komen naar boven. Vanuit een pestverleden is er bij hem ingebakken; ‘mijn gevoel mag er niet zijn, ik moet me aanpassen, zorgen voor de ander, de ander in de gaten houden’, zodra het over hem gaat sluit hij zich af. Zijn gevoelens doen er niet toe, zo ervaart Paul het dan. Paul vertelt hoe hij alert de wereld in kijkt. Hij geeft aan: ‘Ik was altijd iedereen aan het checken, kijken ze naar mij, naar mijn broek, naar mijn schoenen, wat vinden ze van mij?’. Dit vreet energie. Het put hem uit.
Binnen de haptotherapie lukt het hem om voor de eerst om zijn hele verhaal rondom het pesten te vertellen. Op zijn tempo. Wat hij ervaart is dat zijn therapeut bij hem is. Hij heeft het gevoel er niet alleen voor te staan. Het lukt hem woorden te vinden. Tijdens het zoeken naar woorden komt de haptotherapeut letterlijk achter hem staan. Hierdoor ervaart Paul ruggensteun. “Dat is denk het verschil met een psycholoog” noemt Paul, daar is het ‘jij-tegen-ik’. Bij de haptotherapeut ervaar ik een ‘wij’ gevoel. Hij geeft aan sterk te voelen dat zijn verhaal er eindelijk mag zijn. De alertheid op zijn omgeving is vele malen minder. Dat geeft hem rust en meer energie. Op de behandelbank ervaart hij aan den lijve hoe relevant en waar de gevoelens zijn die hij heeft. Twijfel in zichzelf lijkt voorzichtig af te nemen, hij voelt dat hij er mag zijn met al zijn gevoelens.
Of hij er al is? Paul is onderweg, zo zegt hij. Onderweg zichzelf te omarmen en zichzelf te ontmoeten.
Hij ervaart al meer rust, kan zijn gevoelens wat meer uitspreken en hoopt minder afhankelijk te worden van een afwijzing. Hij hoopt niet meer te hoeven nadenken hoe hij dingen zegt en dat zijn gevoel er gewoon mag zijn. Zijn ervaring tot nu toe is positief. Zo heeft hij mogen ervaren hoe contact met een goede vriend dieper wordt nu hij zijn gevoelens deelt. Dit hoopt hij de komende tijd verder te mogen ontwikkelen.
